آسمان غریبه که جار می زند
گفتگوی متمدن دستهای تلخ را به رخِ کندو های ترک خورده می کشد
آب وآفتاب و آینه را دار زده است
مردی که بوی سیب های پوسیده می دهد.
و کسی خسته از شعر متورمِ شما
به ته کشیدنِ اتاقی می اندیشد که سی سال تنهاییش را نفس کشیده است
تا روحش بکر بماند
در تملک زنی که خیابان را دوست ندارد
آب و آفتاب و آینه را دار زده است
مردی که از کنسرت چشم های هرزه می اید
ریحانه رنجبر
آری آری عیب از من است
"دوستت دارم" را خوب نمی گویم
سوار ماشین که میشویم به راننده سلام می دهم
توی خیابان بلند بلند حرف میزنم
و قبل از اینکه زیتون بخریم یکی،دوتامیخورم
آری عیب از من است
عیب از من است که "دوستت دارم"
سبحان همتی
می خواهم از غزل به تو نزدیک تر شوم
از حرف بی عمل به تو نزدیک تر شوم
دیگر نترس ازخودم و دیگران فقط
ای عشق«لم یزل»به تو نزدیک تر شوم
با هر قدم ستونِ دل من بلرزد و
بر روی این گسل به تو نزدیک تر شوم
شیرین ترین خطر که اگر تلخ هم شود
با خطبه ی اَجَل به تو نزدیک تر شوم
سمیه قاسمی پور
فریاد بزن فلسفه یاهو بزند
تاریخ به افکار تو زانو بزند
هرجا که پرنده ای اسیرِ قفس است
خودکار نخوابدو هیاهو بزند
***
پیشانی تو خیالِ طوفان دارد
یک زخم عمیق از خیابان دارد
ایهامِ قشنگِ چشمِ تو میگوید
این بغض شکسته شعر باران دارد
زهرا پورکار
ماهی را می بینم
که
تو
باران را میشنوی
که
من
آوازی را میخوانم
که...
بی شک
عشق
عقلش قد نداد
که مرا و تورا
دو تن افرید
سیما نصیر پور
نزدیک ولی از دو جهانِ متفاوت
شرمنده ی هم با دو گمانِ متفاوت
یک قرن میانِ من و او فاصله مانده
با فکر و دل و راه و زبانِ متفاوت
ای عشق مرا پشت سرت خوب کشاندی
در گستره ی شک به مکانِ متفاوت
در لفظ یکی هستیو در زخم فراوان
درسینه ی هر کس به نشانِ متفاوت
انگار عملکرد تو اینبار غلط بود
هم پیله ولی از دو جهانِ متفاوت
هیلدا احمد زاده
این مزرعه
هیچ محصولی نمی آورد
جز تو
شاید بجای تو
گل بکارم
شاید درخت
یا گندم
من سالهاست
هرچه میکارم
سبز نمی شود
طیبه جوان
دروغ چرا؟!...
من عاشق مردی شدم
که تمام خوشبختیم در دست هایش سبز شد
اما هیچ درختی نرویید
دستانش را به دست بادبادکم دادم
و از بلندتر ینِارزو هایمر هایش کردم
فرشته رضایی نژاد
من از شیطان ابستنم
در درونِ من
تولد دوباره ی خاکستر هاییست
که از چشمانِ هرزه ای
بر روی سبزه ها پاشیده شده اند
عاطفه غلام دوست
دست مرا به شانه ی باران سپرد و رفت
آن شب بجای شام همش غصه خورد و رفت
او که تمامِ وسوسه اش را مچاله کرد
دستش به دستِ ثانیه هایم نخوردو رفت
حالا شبیه چشم خدا گریه میکند
هرشب به پای ثانیه ها گریه میکند
سجاده اش به وسعت یک آسمان شد از
وقتی که قبل و بعد دعا گریه میکند
پرسه زن عمود خیابانِ لعنتی
هرشب کنارِ پنجره بارانِ لعنتی
زن له شده مچاله شده توی چشم تو
زیرِ حجومِ وحشی مردانِ لعنتی
مجید برهانی
لطفاً نخند
به قدم های لق شعرم
که هنوز بوی شیر میدهد
من
تمامی نگاه سردت را سرمیکشم
و می دانم
شبهای قلندر زود میگذرد!
ربابه دلیری
سرشار از سکوتم
سکوتی آمیخته با اندوه
و نگاه سرزنش آمیزِ پنجره ها
این همان غربت نیست
خیالِ تنهاییم
بند بندِ لحضه هایم را می لرزاند
در جهانم گریز گاهی نیست
غم اِی آشنایِ همیشگی
آیا تو جایی برای یک غربت آواره نهاده ای؟
عاطفه شکری
من توی چشم های تو چیزی میبینم
خانه مان را میبینم
خودم را می بینم که پشت یک آدم برفی قایم شده ام
کوثر نژاد فارسی
:: بازدید از این مطلب : 538
|
امتیاز مطلب : 60
|
تعداد امتیازدهندگان : 15
|
مجموع امتیاز : 15
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
