امروز هم میخورم

پس مانده ی  غصه های دیشبمان را

   شاید فردا برایت تولد بگیرم

       تا تو آرزوهایمان را فوت میکنی من هم سری به خبر های هوا شناسی میزنم،

 میگویند در روزهای بارانی چشمانت خوب فروش میرود.

موهایت را که گیس نمیکنی و آن گل سر همیشگیت را نمیزنی،

  به ذات شیطانیت شک میکنم

      قلاب میگیری و از احساست بالا میکشی

                                               خودم را گناهم را...

مرداب های انزلی میدانند هیچ کس اینگونه در تو غرق نمی شود

                                                                      جز من

در شهر آینه می برند

به خود می آید

ماهی ها را قرمز رنگ می کند

از امتداد سقوط خودش را پرت  می کند

به فراموشی ِ هیاهو.

در شهر آینه می برند

تاولهای خستگی به پایش می میرند

دم مریم به سینه اش می دمد

خدا در دستانش شکوفه می کند

نزدیک ، ولی از دو جهان متفاوت              شرمنده ی هم با دو گمان متفاوت

یک قرن میان من و او فاصله مانده            با فکر و دل و راه و زبان متفاوت

ای عشق ! مرا پشت سرت خوب کشاندی     در گستره ی شک به مکان متفاوت

در لفظ یکی هستی و در زخم فراوان           در سینه ی هر کس به نشان متفاوت

انگار عملکرد تو این بار غلط بود                 هم پیله ولی در دو جهان متفاوت

کاسه ام را از سر راه نیاورده ام ـ

در خانه ی ترا بزند

اصلا ً ناخن هایم را بلند کرده ام

سفره ای برایم پهن نکنی

که مغز خر به خوردم بدهی

بگویی همان همسایه ام

مرغم غاز است

این گونه نگاهت را پهن نکن

پا در خیال تاول زده ات بیاندازم

مدتهاست زبان تیز کرده ام و

بی غیرتی را سر می برم

لبت را تن دندانهایت کن

باز کردن گره هایم با من .

یک حادثه در پشت دیوار پنهان است              یک خاطره یک پرده اسرار پنهان است

هی لحظه ها گم می شود در خیس نت ها        گویی تمام بغض یک گیتار پنهان است  

این فاصله که بوی یوسف می دهد حال            در آرزوی حسرت دیدار پنهان است

او ظاهرا ً در من شبیه ماه کامل نیست            وقتی که نیم دیگرش هر بار پنهان است

اصلاً نگاه این سفر  تعجیل می خواهد            در جاده ها یک وسوسه انگار پنهان است

امشب چرا در گل نشسته بیت فردایم              گویی که موج شهر من اینبار پنهان است

نگاهم

مفقود الاثر می رود

وقتی صدای ریزش نیامدنت را

بهمن می شنوم !

من از خودم نبریدم از شما شاید            که از هوای شما بوی زخم می آید

دوباره لای درختان سیب همسایه          صدای پرسه ی گنجشک ها نمی آید

که سیب ها همه روی درخت می میرند      و جاذبه که روی زمین نمی پاید

و هیچ موجود زنده ای دیگر                     برای حفظ خودش بچه ای نمی زاید
                                          

مرور خاطره هایم شبیه بمب اتم                       تمام زندگیم را به غم می آلاید

شما به نام تمدن ، حقوق انسانی                        که پا گذاشتید روی شاید و باید

تمام حس زمین را هجوم قحطی برد                 و زیر سایه ی خورشید بال می ساید

♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫

می خواهم

هزار و دومین چوپان دروغگوی شب باشم !

وقتی

سلول های انتحاری این شهر

اسیر ترین شهرزاد قصه هایم را

دربان آزادی

 می سازند !