خدا در خونهای بنفش خو دش را یافته بود

فرقی نمی کرد .

آنکه بر نیزه اوج گرفته است

قنوت سرخ است که آفتاب را به طهارت کلام های مرده می بر د .

و خدا خودش را یافته بود .

فرقی نمی کرد .

آنکه در گهواره آب را به تمسخر گرفته است

گلبرگ های حنجره اش

ناز را بیشتر می دارند .

کاش دستت قلم می شد !

تا قد نمی کشیدم

میان خنده های ورم کرده ی شهر

که سانسور می شوند

در تشنج واژه ها

اینجا

سوسک سیاه همسایه همیشه خوب بشکن می زند

و دموکراسی خوب می رقصد !

من که مشجر نیستم

قانون این شهر شطرنجی است !

تا قندیلم نبستند

سرما نسخه کنم :

« وفا » !

سرت را زیر برف کن

خواب خرسی خفن تر است !

مو نالیزا

سال هاست می گرید

گاهی فقط شانه های انتزاعی خیابان درک می کند

این خطوط هندسی

که روسری
و لب و چشم شده اند

چقدر او را آزار می دهند

بیکن

پیکاسو

مونگ

مجسمه ی متفکر رودن

نمی توانم جیغ بزنم برای پرنده های سنگی شرح دهید

خط ها با رگشان جیغ می زنند .